Knjigu možete da preuzmete ili pročitate ovde.
Ponavljam: za opstanak i širenje akademske zajednice najbitnije je kadrovsko osposobljavanje.
…Stvaranje, rad i širenje akademske zajednice “na plećima” je onih koji su uključeni u izgrađivanje naučne discipline, ali uvek treba imati na umu da je takvo izgrađivanje višedimenzionalno. Pored naučnih dimenzija, važnu ulogu imaju i razni politički i društveni potresi (kao što su ratovi, migracije stanovništva, raspad državnih zajednica, stvaranje novih država, promena društvenog sistema…).
…Pokazuje se da je politička elita novoformirane države (koja sukcesivno menja nazive od Jugoslavija, preko Srbija i Crna Gora, do Republika Srbija) znala da je jezik sredstvo homogenizacije nacije i da je važno da država brine za to svoje moćno sredstvo. Tako su neki okviri za nacionalni jezički identitet cele države već naznačeni u Zakonu o službenoj upotrebi jezika (1991), u Pravopisu srpskog jezika (Mitar Pešikan, Jovan Jerković i Mato Pižurica 1993) i, kasnije u formiranju Odbora za standardizaciju srpskog jezika (1997). Naravno da u tim dokumetima države nema nikakvih naznaka da se vodi računa o ravnopravnosti ‘drugih’ (samo implicitno), pa ni o rodno osetljivom jeziku, ili bilo šta o jezičkoj diskriminaciji.
…Trebalo je dokazati tezu o postojanju patrijarhalne matrice za vidljivost žene u javnom i službenom jeziku i objasniti mehanizme ideologizacije jezika u cilju očivanja i prenošenja na nove generacije upravo te patrijarhalne matrice. Pitanje standardizacije rodnosti u jeziku pre svega je političko pitanje, a ne pitanje strukture srpskog jezika.
